امام علی رحمان، رئیس جمهور تاجیکستان، هفته گذشته در یک سخنرانی در مجلس این کشور، وقوع انقلاب­هایی مانند آنچه در کشورهای عربی اتفاق افتاد را در کشورش «غیرممکن» خواند. رحمان که سخنرانی سالانه خود به مجلس را ارائه می­داد در بیان دلیل ادعای خود گفت: «این کشور یک جنگ داخلی پنج ساله را از سر گذرانده است که سبب کشته شدن بیش از 100 هزار نفر و آوارگی حدود یک میلیون نفر شد». او بر این اساس اظهار داشت که مردم کشورش از منازعه خسته شده­اند و به سمت شورش و انقلاب نخواهند رفت. این سخنان در حالی بیان می­شود که در حال حاضر نه تنها تاجیکستان، بلکه همه کشورهای آسیای مرکزی با نوعی هراس از تکرار رخدادهای مشابه کشورهای عربی در سرزمین­های خود روبرو هستند. در حقیقت منطقه آسیای مرکزی نیز مانند خاورمیانه از فقر، فساد، دولت­های اقتدارگرا، بیکاری گسترده و فرصت­های اندک برای جوانان رنج می­برد. به عنوان مثال در تاجیکستان در روز هشتم آوریل اولین مورد از به اصطلاح «اعتراض­های فیس­بوکی» مشاهده شد. هرچند در تجمع مذکور که در شهر دوشنبه برگزار شد تنها حدود 30 نفر شرکت داشتند، اما همین تعداد نیز می­تواند برای مقام­های تاجیک موجب نگرانی باشد. این ادعا زمانی صحیح­تر به نظر می­رسد که توجه شود رهبران این کشور برای جلوگیری از گسترش حرکت­های اسلام­گرایانه، حتی گذاشتن ریش را برای مردان قدغن کرده­اند.

در ازبکستان نیز یک گروه اینترنتی به دعوت از مردم برای شرکت در تجمع در پایتخت این کشور دست زد که البته با توجه به کنترل شدید حکومت، این اقدام نتوانست با موفقیت همراه باشد. ظرفیت وقوع حرکت­های اعتراضی در قزاقستان نیز وجود دارد؛ به ویژه با توجه به اینکه این کشور اخیراً شاهد برگزاری انتخاباتی بوده که با انتقادهای شدید ناظران داخلی و خارجی مواجه شده است. در مجموع، عوامل متعددی وجود دارد که امکان وقوع حرکت­های مشابه خاورمیانه را در آسیای مرکزی فراهم می­کند. تفاوت­های بارز قومی، اجتماعی و زبانی که در درون هریک از کشورهای آسیای مرکزی وجود دارد، از جمله این موارد است. راهی که اکنون کشورهای آسیای مرکزی در پیش دارند، انتخاب بین کنترل شدیدتر و یا اصلاحات مدیریت شده است. بدون شک انتخاب هر یک از این دو گزینه در سرنوشت تک تک این کشورها و نیز منطقه آسیای مرکزی به طور کلی تأثیر غیر قابل انکاری دارد